فقر ==> کمبود دانش ==> اختلالات روانی
می خواهم یک واقعه تلخ را که خودم شاهد آن بودم برایتان شرح دهم .
این هفته به یک روستا در حوالی شهر برای بازدید از مدرسه ابتدایی آن رفتیم.این مدرسه هفت دانش آموز در چهار پایه داشت، یعنی یک کلاس چهار پایه و بس.
ماجرا از این جا شروع شد که با دیگر افراد گروه در حیاط مدرسه بودیم. سه تا از دانش آموزان در حیاط بودند. یکی از آنها درس هایش ضعیف بود و اسمش الف (به دلیل حفظ آبرو اسم اصلی او را نمی آورم) بود. دو دانش آموز دیگر مدام سعی در تحقیر الف داشتند و می گفتند که او هیچ درسی را یاد ندارد و همیشه با مادرش در جنگ است و مادرش را اذیت می کند (الف فقط کودکی ده ساله بود)، ما هم که دیدیم الف زیادی تحقیر می شود، هر کاری کردیم که در او ایجاد انگیزه کنیم و او را اصلاح کنیم در همین احوال یکی از دانش آموزان به من و یکی از دوستانم اشاره کرد و گفت که من شما را جایی دیدم، گفتیم کجا، گفت شما را در فلان پارک دیده ام چون من آنجا آدامس می فروشم. با کمی فکر او را به یاد آوردیم و کلی متأسّف شدیم. شب در مورد این قضایا فکر می کردم که ناگهان دانش آموز الف را شناختم، اینجا بود که قلبم آتش گرفت و برایش گریست ولی چه فایده. آری او کودکی بود که علاوه بر اینکه در پارک آدامس می فروخت، در جاهای مختلف از جمله در ترمینال و جلوی درب مسجد جامع شهر او را دیده بودم که گدایی می کرد.
آری چقدر غم انگیز است کودک ده ساله ای از شدت فقر به درسش نرسد که هیچ مادرش را اذیت کند و حتی دست به گدایی بزند. آن هم .................
می خواهم بگویم آیا هیچ حمایت کننده ای و هیچ سازمانی در این کشور نیست که به داد این الف ها برسد؟
چطور باید از او انتظار آینده ساز بودن و صالح بودن داشته باشیم؟