جدول 5-1 : چند نمونه از پرسش های مقیاس ارزیابی مخصوص معلمان کانرز

درمان :

از طریق دارو : استفاده از دارو در درمان بیش فعالی ، معمولاً به سال 1937 بازمی گردد که برادلی برای اختلالات رفتاری از آمفتامین ها ( بنزدرین) بهره گرفت . وی متوجه شد که استفاده از این داروهای محرک در مورد کودکان حواس پرت و بیش فعال تأثیری « باور نکردنی » دارد و آنان را با توجه تر ، و در یادگیری تواناتر می سازد .

امروزه انتخاب و استفاده از داروهایی چون آمفتامین ، متیل فنیدات ، پمولین و ایمی پرامین بسیار رایج است . اثرات داروهای محرک بر بیش فعالی ، در تحقیقات نسبتاً بسیاری با طرح و کنترل خوب مورد بررسی قرار گرفته است . تردیدی نیست که استفاده از این داروها فوایدی فوری و کوتاه مدت دارد. و سپس اظهار داشت که با استفاده از دارو ، بهبودهای زیر حاصل می شود .

کاهش پرخاشگری ، افزایش فعالیتهای با هدف ، حفظ بیشتر توجه ، کاهش بی اختیای ،  بهبود فراخنای توجه ، یادگیری و اجرای بهتر کارهای روزانه و فعالیتهای حرکتی ظریف .

در عین حال به نظر می آید که استفاده از دارو نتواند در پیشرفت تحصیللی اثر چندانی بگذارد. طریقه ی خاصی که این داروها عمل می کند هنوز مورد بحث است ، اما رابطه ی آنها با انتقال دهنده های عصبی ، دو پامین و دورپین فرین ، در حال حاضر با شدت در دست مطالعه است . گفته می شود که اثر باور نکردنی به این دلیل حاصل می شود که تحریک پذیری در سطحی پایین تر از تحریک پذیری دستگاه مرکزی اعصاب روی می دهد ، در نتیجه وجود یک محرک ضروری است .

استفاده از دارو ، دستگاه مرکزی اعصاب را به حال عادی بر می گرداند و بدینوسیله آن بی قراری که در جستجوی متحرک است از بین می رود . اینکه آیا این پندار واقعیت داشته باشد یا نه آینده روشن خواهد کرد . اما در عمل دیده شده است که کودکان بهنجار نیز در برابر استفاده از دارو به طرز مشابهی واکنش نشان می دهند .

هنگامی که اولین بار اثرات کار ساز کوتاه مدت داروها مورد توجه قرار گرفت چنین تصور شد که تداوم درمان با دارو موجب رهایی نوجوانان و جوانان از این مشکل خواهد شد . اما بتدریج گزارشهای پزشکان نشان داد که بسیاری از کودکان که برای چندین سال درمان شده بودند ، هنوز دارای مشکلاتی جدی بودند . بویژه نارساییهای تحصیلی و رفتارهای ضد اجتماعی در این بیماران ادامه داشت و از نظر اجتماعی قابل پذیرش نبودند .