به دلیل پیشینه ی پیوند قوی میان این سندوم و نقص جزیی کار مغز ، اصطلاح تحرک بیش از حد ناشی از نقص جزیی در کار مغز ، بسیار دیده می شود . در تمام این موارد ، به کودکد مبتلا به تحرک بیش از حد به دیده ی فردی نگریسته شده است که دارای مجموعه ای از رفتارهای ناسازگار است  .

کودک مبتلا به تحرک بیش از حد ، بیش از اندازه ای که با سنش متناسب باشد « پر فعالیت » است . والدین و معلمانی که از دست این کودکان به ستوه آمده اند اظهار می دارند آنان دائم می جنبند ، نمی توانند آرام بنشینند ، بی قرارند و دائم در حال دویدن هستند ، تحرک آنان نیز غالباً با تحرک معمولی تفاوت دارد ، زیرا حرکتهای آنان بیشتر بطور تصادفی ، بی برنامه و بدون هدف صورت می گیرد .

فعالیت بیش از حد این کودکان ، که احتمالاً از اوان کودکی آغاز می شود ، تقریباً همیشه هنگام مدرسه رفتن کودک مشکل ایجاد می کند . برای مثال ، یک بررسی نشان داد کودکانی که به تحرک بیش از حد دچار نییستند در کلاسهای معمولی که نسبتاً محدود است تحرکشان بسیار کمتر از کلاسهایی است که مسافت بازدارنده که برای روشن شدن مکانیزمهای توجه ، در هنگام تحرک بیش از حد ، تحقیقهای بیشتری مورد نیاز است ، اما هم اکنون نیز این مکانیزمها نقش بسیار مهم دارد .

بازتاب این موضوع را می توان در این واقعیت مشاهده کرد که DSM-III واژه ی تشخیص    « واکنش جنب و جوش بیش از حد » را به کناری می گذارد و از « اختلال نارسایی توجه همراه با تحرک بیش از حد » بهره می جوید . جدول 2-1 معیارهای تشخیص این اختلال را نشان      می دهد .

از جمله این معیارها عدم توجه و فعالیت بیش از حد و بی اختیاری است .

ماهیت بی اختیاری بدین گونه است که کودک بدون تفکر اقدام به عمل می کند . امکان دارد که کودک بدون اینکه قادر باشد شنا کند ، به داخل استخر بپرد ، یا آنکه بدون توجه به اتومبیلهای در رفت و آمد به وسط خیابان بدود  . بی اختیاری در کلاس درس می تواند به شکل از کار انداختن دیگران ، صدا زدن دیگران با صدای بلند و مسخرگی باشد . بی اختیاری را در آزمایشگاه می توان بدین گونه ارزیابی کرد که با ارائه تعداد تصویر که تفاوتهای اندکی با یکدیگر دارند ، از کودک بخواهید تصویری را که شبیه یک تصویر مشخص است به ما نشان بدهد . گزینش نسبتاً سریع و ارتکاب خطاهای بسیار در آزمون مقایسه چهره های آشنا نشانگر وجود بی اختیاری در کودک است .

این آزمونها نشان داده اند که اما کودکان بیش از حد پر تحرک ، قطع نظر از ساخت کلاس همواره پر تحرکند . رفتار دیگری که در کودکان بیش از حد پر تحرک دیده می شود فراخنای کوتاه توجه است . آنان بر خلاف همسالانشان بندرت در منزل به تماشای تلویزیون می نشینند ، در عوض به سرعت از کاری به کار دیگر می پردازند .

در مدرسه از دست آنان شکایت می شود که به دستورالعملهایی که برای تکلیف در دست اقدام ارائه می شود توجه ندارند یا شاید به قدر کافی تمرکز حواس ندارند . در حال حاضر توافق فزاینده ای وجود دارد که شکل اصلی تحرک بیش از حد ، نارسایی توجه است ؛ اما همانگونه که داگلاس اشاره دارد ، بر سر ماهیت نارسایی ، توافقی وجود ندارد .

برخی از پژوهشگران بر این باورند که این اختلال به لحاظ حواس پرتی عارض می شود ، بدین معنی که کودک قادر نیست تأثیرهای محیطی را که باعث از هم گسیختگی حواس او می شود نادیده انگارد . گفته می شود که در مکانیزی که داده های محیطی را از صافی می گذراند اختلالی وجود دارد و سبب می شود کودک اطلاعات بسیاری را که با موقعیت مربوط نمی شود نیز بگیرد .

داگلاس خود با این فرضیه موافق است که حواس پرتی کودک بر اثر عوامل بیرونی مشکل اساسی را تشکیل نمی دهد ، بلکه مسأله این است که کودک نمی تواند توجه خویش را بر چیز بخصوصی « متمرکز » کند ، به رغم این می توانند کودکان بیش از حد پر تحرک را از کودکان عادی تفکیک کنند .